ที่ตรงกลางระหว่าง…

พอโตเป็นผู้ใหญ่ สิ่งนึงที่รู้สึกว่ายากคือการที่เราค้นพบว่าโลกใบนี้มันไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ จะดำก็ดำไม่สุด จะขาวก็ขาวไม่สุด จะดีก็ดีไม่สุด จะชั่วก็ชั่วไม่สุด

มันเป็นอะไรที่ครึ่งๆ กลางๆ ไปหมด มันเลยยากที่จะตัดสินใจ และหลายๆ ครั้งเราก็ต้องอยู่กับสภาวะที่มันครึ่งๆ กลางๆ ไปด้วย

การเรียนรู้ที่จะอยู่กับสภาวะที่ยังไม่มีทางออก ณ ตอนนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในอุโมงค์ที่คิดว่ามองเห็นแสงสว่างแต่เดินเท่าไหร่ก็เดินไม่ถึงซักที

หลายครั้งมันก็เหนื่อยล้า และทำเอาหมดพลังเหมือนกัน

แล้วพอเราหมกมุ่นกับมันมาถึงจุดนึง เราก็ต้องยอมรับว่า เออ มันอาจจะยังไม่มีทางออกวันนี้ก็ได้

มันก็คงเหมือนกับหลายๆ เรื่องที่ถึงแม้จะใส่ความพยายามเข้าไปแค่ไหน แต่ถ้ามันยังไม่ถึงเวลามันก็ยังไม่เกิดขึ้นอยู่ดี

กลับกันกับอีกหลายๆ เรื่อง ที่แม้จะไม่ได้ตั้งใจมาก แต่โอกาสและจังหวะมันลงตัว มันก็ผ่าน มันก็จบได้โดยง่าย

วันนี้เราก็แค่ต้องยอมรับว่าเรายังไม่มีทางออก และเรายังต้องอยู่กับสภาวะครึ่งๆ กลางๆ นี้ไปก่อน

พอมันมีสติขึ้นมาหน่อย มันก็นึกได้ว่าถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะปล่อยให้เรื่องพวกนี้มาทำให้ร่างกายและจิตใจเราพังนี่เนอะ เลยได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย

ออกกำลังกายเสร็จเรื่องที่ยังครึ่งๆ กลางๆ ขาวๆ ดำๆ มันก็ยังอยู่ที่เดิม สภาวะที่ตรงกลางระหว่าง… ก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่แค่ใจไม่ทุรนทุรายกับมัน

บอกตัวเองว่าช่างมันเหอะ มันอาจจะยังไม่ใช่วันนี้

แต่อย่างน้อยวันนี้ “ชั้นก็ยังรักตัวเอง” แค่นั้นก็พอแล้ว