สุ่มเปิดความคิด

มีหนังสือบางเล่มที่กวางจะไม่รีบอ่าน แต่จะเอาไว้ใกล้ๆ ที่นอน เมื่อไหร่ที่รู้สึกไม่สบายใจหรือมีปัญหาบางอย่างที่รบกวนใจกวางจะหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาแล้วสุ่มเปิด ในใจก็จะอธิษฐานเบาๆ ขอให้มีคำตอบบางอย่างอยู่ในนั้น วิธีนี้กวางได้มาจากตอนฟังเทศน์ของหลวงพ่อปราโมทย์ ท่านจะคอยบอกว่าเวลาที่มีข้อสงสัยหรือมีปัญหาเรื่องการปฏิบัติ ก็ให้อธิษฐานแล้วสุ่มเปิดเทปของท่าน แล้วจะได้คำตอบ (กวางฟังใน Podcast) กวางลองดูก็จริงทุกครั้งนะ ยังไม่มีพลาด

หนังสือที่ใช้วิธีแบบเดียวกันได้นี้กวางเจอไม่กี่เล่ม แต่เป็นหนังสือที่ทรงพลัง อ่านแล้วชวนให้คิดถึงภูมิปัญญาทางความคิดของคนรุ่นก่อนเมื่อเผชิญปัญหา การเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับมัน หรือวิธีที่จะข้ามผ่านมันไป ชวนให้เราได้สะท้อนความคิดบางอย่างที่หลายครั้งก็ยังไม่ตกผลึกออกมา แต่คล้ายๆ กับเราได้เริ่มหยอดเมล็ดพันธุ์ทางความคิดบางอย่างเอาไว้ให้ตัวเอง เป็นหนทางให้เราเดินไปต่อ เพื่อไม่ให้ติดกับวิธีคิดเดิมๆ ที่คอยสร้างทุกข์ให้กับตัวเรา และหลายครั้งก็รวมถึงผู้อื่นที่อยู่รายรอบตัวเรา

เมื่อวันก่อนกวางได้ลองสุ่มเปิดหนังสือ ก็ได้หน้านี้มา คิดว่าเป็นบทที่ดีมากๆ เลยอยากจะเอามาแชร์กันค่ะ ขอออกตัวก่อนว่ากวางไม่ใช่นักแปล อาจจะแปลได้ไม่สละสลวยหรือถูกต้องทั้งหมด แนะนำกันได้นะคะ

“Observation of human nature”

Those who observe human nature see that those who observe nothing think that life happens to them. What happened to the freewill choice of deciding to be?

Those who hold the viewpoint that life happens to us, and is not of our own making, forget that the Creator gave everyone freewill. Some people say that they didn’t ask to be born, the didn’t ask to have a rotten life, and they didn’t ask to have everything go wrong.

This is an interesting idea—total and ultimate lack of responsibility. Denial of freewill, the lack of gratitude—setting up more negative, victimlike experiences, and self-created blindness. The inability to respond to life comes when we no longer feel the aliveness. We go numb when we deny any feeling that comes up during our experiences, creating an unnatural barrier to self-expression. When we can’t feel, it is almost impossible to be a witness to the Mystery of Life. How can we truthfully observe what we refuse to feel?

หนังสือ Earth Medicine—Ancestors’ ways of harmony for many moons โดย Jamie Sams

“การสังเกตธรรมชาติของมนุษย์”

คนที่สังเกตธรรมชาติของมนุษย์ จะเห็นว่าคนที่ไม่รู้จักสังเกตอะไรเลย มักจะคิดว่า “ชีวิตของเค้าตกเป็นผู้ถูกกระทำอยู่เสมอ” แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับสิทธิในการเลือกที่จะเป็น/ ทำในชีวิตของคนเหล่านั้นกันเล่า?

คนที่มีแนวคิดว่า ชีวิตของเค้าเป็นผู้ถูกกระทำและสิ่งทั้งหลายไม่ได้เกิดจากตัวของเค้าเอง มักหลงลืมไปว่าผู้สร้าง (the Creator) ให้สิทธิในการเลือกแก่ทุกคน บางคนบอกว่าชั้นไม่ได้อยากจะเกิด ไม่ได้ขอให้ตัวเองมีชีวิตที่ย่ำแย่ ไม่ได้ขอให้ทุกอย่างในชีวิตมันผิดพลาดไปหมดแบบนี้

นี่เป็นแนวคิดที่น่าสนใจอันนึง — ที่ไร้ซึ่งความรู้สึกรับผิดชอบโดยสิ้นเชิง เพราะเราได้ปฏิเสธสิทธิในการเลือกที่จะเป็น/ ทำของตนเอง และไม่สำนึกขอบคุณในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ — สิ่งนี้จะนำไปสู่ความคิดด้านลบ ที่ทำให้เราเหมือนตกเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ร่ำไป เป็นความมืดบอดที่เราสร้างขึ้นเอง

เมื่อเราไม่รู้สึกถึงความมีชีวิตชีวาของทุกสิ่งรอบตัวเรา เราก็จะไม่สามารถที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับ “ชีวิต” ที่อยู่รายรอบตัวเราได้ เราวางตัวเฉยชาเพื่อปฏิเสธความรู้สึกที่เกิดขึ้น กลายเป็นกำแพงที่คอยปิดกั้นไม่ให้เราแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เวลาที่เราไม่มีความรู้สึก มันก็แทบเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเป็นผู้สังเกตการณ์ “(ความพิศวงของ) ชีวิต”

เราจะสังเกตอย่างแท้จริงได้อย่างไร ถ้าเราปฏิเสธที่จะรู้สึก?

เป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่กวางเองก็เคยรู้สึกว่าเป็นผู้ถูกกระทำอยู่เสมอ เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานหลายปี มันใช้ทั้งเวลาในการที่จะเยียวยาตัวเอง ใช้ทั้งสติอันน้อยนิดในการที่จะตระหนักรู้ว่าด้วยพลังที่มีอยู่มันไม่พอที่จะช่วยตัวเองให้ออกจากความทุกข์ได้ และเราต้องมีครูที่ช่วยเรา ถึงได้ออกตามหาครู ออกตามหาหนทางที่จะพาตัวเองให้หลุดจากหลุมของความทุกข์

ช่วงเวลานั้นมันมีแต่ความเชื่อมืดบอด (โชคดีที่ถูกทาง) ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันจะช่วยเราได้ ทั้งการปฏิบัติธรรมและโยคะ เพราะมันเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ มันไม่ได้มีปัญญามาก แต่ก็ใช้สติปัญญาเท่าที่มีในการเลือกที่จะทำ มันใช้เวลานาน แต่มันก็ค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ

ในช่วงเวลาเหล่านั้น บางทีเราขอแค่คนคนเดียว คนที่เข้าใจ ไม่ว่า ไม่กดดัน เข้าใจในสภาวะที่เราเป็นอยู่ เชื่อมั่นว่าเราจะผ่านไปได้ ให้กำลังใจและคอยรับฟังอย่างอดทน เพราะมันไม่มีใครที่อยากทุกข์ตลอดไป ทุกคนก็พยายามช่วยตัวเองอยู่ ขอแค่คนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ มันก็จะผ่านไปได้

กวางผ่านมันมาไกลพอสมควรแล้ว แม้มันจะยังไม่จบ แต่กวางก็คงไม่ลงไปนอนร้องไห้มากมายเหมือนวันนั้นแล้ว อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อาจจะเจอเรื่องราวบางอย่างที่คล้ายๆ กัน ค่อยๆ ทำทีละนิด ค่อยๆ เลือกทางที่พาเราให้ดีขึ้น วันละนิด วันที่เราจะยิ้มได้จากใจมันมีอยู่ข้างหน้าแน่ๆ ค่อยๆ ก้าวไปนะคะ

ปล. กวางมาพบทีหลังว่ากวางบล๊อกจิตตัวเองอยู่หลายปีเลย เพราะมันอ่อนแอเกินกว่าจะรับรู้ความรู้สึกต่างๆ อย่างตรงไปตรงมา แต่เป็นได้ก็หายได้ ค่อยๆ เดินไปนะคะ (บอกตัวเองด้วยแหละ 😌)

กอดๆ x เที่ยวทิพย์อยู่ค่ะ