เวลาเราฝึกโยคะเท่าที่สังเกตดูจะมีการใช้กล้ามเนื้ออยู่สองลักษณะคือ การยืดแบบแอคทีฟกับแบบแพสสีฟ อย่างถ้ากวางบอกว่าให้ทำท่านักรบสาม (Warrior III) จะสามารถทำได้สองลักษณะคือ
- เกร็งต้นขาขวาข้างที่ยืนอยู่ (เพื่อให้ยืนได้มั่นคง) คว่ำสะโพกซ้ายลง ถีบไปหาส้นเท้าซ้ายที่ด้านหลัง กดปลายเท้าซ้ายลงหาพื้น เกร็งท้อง แล้วส่งสีข้างยืดไปข้างหน้า สายตามองหาที่พื้น (ย้ำ) ส่งแรงถีบไปด้านหลัง ดึงสะดือหาสันหลังแล้วส่งสีข้างยืดไปข้างหน้า — แบบแอคทีฟ หรือแบบตั้งใจที่จะตั้งใจ
- คว่ำสะโพกซ้ายลง พ้อยท์เท้ายืดไปด้านหลังสบายๆ เกร็งท้อง ยืดแขนมาด้านหน้า สายตามองหาพื้น — แบบแพสสีฟ หรือแบบตั้งใจที่จะไม่ตั้งใจ
ทั้งสองแบบสำหรับกวางถือว่าใช้ได้ทั้งคู่ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์และบริบท อย่างบางวันถ้าดูสภาพว่านักเรียนพร้อม และต้องการเค้นร่างกายให้เหนื่อยก็จะเลือกใช้แบบแรก เพราะแบบแรกทั้งหนักและใช้ความตั้งใจสูงกว่า ก็คือมีการแอคทีฟหรือเกร็งใช้กล้ามเนื้อหลายส่วนพร้อมกัน ทำให้ได้ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อแบบเต็มที่จริงๆ เป็นโยคะที่เน้นภาคกาย
แต่ในบางวันถ้าดูแล้วว่านักเรียนเหนื่อยจากงานมาแล้ว อากาศทึมๆ เทาๆ น่านอน ดูอารมณ์ดิ่งๆ เหมือนพร้อมจะหลับกันทุกเมื่อ ถ้าใช้แบบแรกทันทีเลยก็จะกระชากอารมณ์กันเกินไป ก็จะเลือกใช้แบบที่สอง เพราะมีความนุ่มนวลเป็นสมาธิและใช้ความตั้งใจในระดับที่พอประมาณ คือเป็นแบบแพสสีฟที่ใช้แรงกล้ามเนื้อแค่พอจำเป็น และได้ความแข็งแรงในระดับที่เหมาะสม เป็นโยคะที่เน้นภาคจิต
ในหลายๆ ครั้งกวางก็ใช้ผสมๆ กันในคลาสเดียว คือแอคทีฟในท่าที่ต้องการโฟกัส และแพสสีฟในท่าอื่นๆ พอรู้จักหลายแบบก็สามารถเลือกใช้ได้ตามความเหมาะสม (ที่เราคิดเอาเอง) ซึ่งก็ทำให้คลาสมีความหลากหลาย และทั้งสองแบบก็มีข้อดีที่แตกต่างกัน