ปกติเวลากวางมาเดินที่สวนกวางจะชอบเดินจับใบไม้ไปตลอดทาง รู้สึกทึ่งที่แต่ละต้นสามารถสร้างใบแบบนี้ได้ทั้งต้น รู้สึกว่าต้นไม้เค้ายิ่งใหญ่จัง
บางต้นก็มีใบเล็กแข็ง บางต้นใบก็หยักศกทั้งต้น ทำให้นึกถึงคนที่ผมหยักศกทั้งหัว
แล้วเวลาเดินก็สังเกตตัวเองได้ว่ามันจะมีบางต้นที่เราไม่อยากเดินเข้าไปจับเลย วันนี้ก็เลยลองทำใจลอยๆ เดินเข้าไปจับดูว่าจะเป็นยังไง
ก็ปรากฏว่าเป็นใบสากๆ แห้งๆ ไม่อวบอิ่ม จับไปก็สังเกตใจตัวเองไปว่า เออ เราไม่ชอบจริงๆ
แล้วก็คิดได้ว่ามันก็เหมือนคนนะ มันก็มีทั้งคนแบบที่เราชอบ และคนแบบที่เราไม่ชอบ
หลวงพ่อที่เคารพรูปหนึ่งเคยถามเมื่อไม่นานนี้ว่า
“กวาง มีอคติมั้ย”
“มีเจ้าค่ะ (เยอะด้วย อุ้ย)”
“พยายามนะ… พยายามลดมันลง”
มันก็เป็นแบบนั้นละนะ ทางที่ตรงที่สุด มันเป็นทางที่ทรมานใจ ทางที่อ้อมถึงจะทำให้เราสบายใจกว่า แต่มันก็มักจะพาเราไปไม่ถึงไหน ไม่ต่างอะไรกับการฝึกโยคะเลย
และแบบเดียวกับที่เราชอบความหลากหลายของต้นไม้ในสวนพฤกษศาสตร์ ความหลากหลายของคนมันก็เป็นธรรมชาติของโลกใบนี้เหมือนกัน
หน้าที่ของเราไม่ใช่การไปเปลี่ยนต้นไม้ทุกต้นให้เป็นเหมือนกันหมด แต่เป็นการอยู่อย่างเข้าใจและยอมรับในความ “ไม่เหมือนกัน” ของทุกๆ คน
มันก็ไม่ได้ง่าย แต่ก็เหมือนที่กัลยาณมิตรคนนึงเคยบอกไว้ โจทย์นี้เราเคยไม่ผ่านมาตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว ถ้าชาตินี้ไม่ผ่าน ชาติถัดไปก็ต้องเจออีก
เอาจริงง่ะ 😅
แก้ที่ใจ จบที่ใจ รู้แล้วเห็นแล้วก็มีแต่ต้องทำละนะ…