พอถึงที่ฝึก ได้เจอครู ได้ยืนบนเสื่อ ได้หายใจเอาบรรยากาศรอบตัวเข้าไป เหมือนกลับไปอยู่ชัยภูมิอีกครั้งนึง ดีใจที่ห้องฝึกของครูและตัวครูให้บรรยากาศของต่างจังหวัดกลางเมืองใหญ่ ลมหายใจค่อยๆ กลับมาเบาสบาย มั่วบ้างอะไรบ้างตามประสาคนหยุดฝึกไปหนึ่งสัปดาห์ วันนี้ฝึกเสร็จออกมาจิตใจรู้สึกถึงคำๆ เดียว
สงบสุข
เมื่อไหร่ที่หลงทาง สับสน กังวล กับเรื่องต่างๆ กับการใช้ชีวิต พยายามเตือนตัวเอง แม้สิ่งอื่นจะเปลี่ยนแปลงไป ไม่มีสิ่งไหนที่ยึดถือเป็นที่พึ่งเอาไว้ได้ตลอด เวลานั้นให้เชื่อในลมหายใจนี้ เชื่อในชั่วขณะนี้ที่เรารู้สึกตัว แล้วค่อยๆ ทำในสิ่งที่เรารู้ ทำในสิ่งที่เป็นหน้าที่ของเรา ทีละก้าวๆ
กลัวบ้าง กังวลบ้าง ก็ค่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกังวลกับความคิดใคร ทางเดินนี้เป็นของเรา เราก้าวไปและหายใจอย่างต่อเนื่องมั่นคงตลอดทาง เท่านั้นก็พอแล้ว