ที่ทำให้นึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา เหตุเพราะช่วงนี้มีสมาชิกไม่สบายหลายคน ก็เลยนั่งคิดๆ ดูว่าจะสอนอะไรดีให้เหมาะกับเวลาแบบนี้ เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเราเคยเรียนคลาสโยคะบำบัดนี่นา
ถึงจะบอกว่าเคยเรียนแต่จริงๆ แล้วอาจารย์เคยสอนแค่ครั้งเดียว และก็เป็นเวลาหลายปีมากแล้ว ที่จำได้คร่าวๆ ก็คือไม่ต่ำกว่าสี่ปี วันนั้นไม่รู้ท่านนึกยังไงอยู่ๆ ก็สอนคลาสนี้ขึ้นมา
ท่านเคยเล่าเกี่ยวกับโยคะบำบัดว่า อาสนะแต่ละอาสนะก็เปรียบเสมือนยาหนึ่งขนาน ครูสอนโยคะก็เหมือนกับนักปรุงยา ถ้าเป็นครูที่เก่งๆ เค้าก็จะสามารถเลือกผสมยาหลายๆ ขนานเพื่อบำบัดรักษาโรคใดโรคหนึ่งได้ (ซึ่งระดับอาจารย์ก็คงได้อยู่ แต่ลูกศิษย์อย่างเราม่ายหวาย)
ซึ่งในคลาสโยคะบำบัดก็จะเลือกชุดท่ามาหนึ่งชุด อาจจะมี 7–8 ท่า (นิยมใช้กลุ่มท่านั่งและท่านอน) แล้วก็ฝึกท่าเหล่านั้นซ้ำสัก 2–3 ครั้ง เพื่อเน้นให้ได้รับประโยชน์จากท่านั้นจริงๆ โดยเล่นท่านึง นอนท่านึง สลับกันไปจนจบ
ตอนเรียนก็จำหลักการได้อยู่แม้จะจำท่าไม่ได้เลย แต่พอถึงเวลาจะสอนจริงๆ ท่ามันกลับออกมาเอง เหมือนกับมันเข้าใจหลักการว่าควรจะใช้กลุ่มท่าประมาณไหน เราอยากเน้นคุณประโยชน์อะไร สิ่งที่เคยเห็น เคยทำ เคยจำได้มันไม่หายไปไหนจริงๆ ด้วย!
มันทำให้นึกขึ้นมาได้ถึงข้อดีของการเรียนอย่างเข้าใจ คือมันไม่ต้องจำอะไรมากเลย พอมันเข้าใจมันก็จับนู่นใส่นี่ ต่อยอดแตกแขนงออกไปได้เรื่อยๆ
เหมือนที่อาจารย์เคยสอนว่าให้เรียนรู้สิ่งต่างๆ ด้วยความเข้าใจ เพราะความจำมีขีดจำกัด แต่ความเข้าใจไม่มีขีดจำกัด
มีครูดีมีแต่วลีเด็ดๆ ในหัวกวางก็เลยจะเก็บประโยคเด็ดๆ ของครูเอาไว้เต็มเลย