ตอนเด็กๆ กวางเกลียดการไปวัดมาก เกลียดแบบไม่ชอบเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไป ไม่ชอบสวดมนต์ ไม่สามารถทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องพิธีกรรมใดๆ ได้เลย และหาเหตุผลของการไปวัดไม่เจอ (เป็นคนเจ้าความคิดเจ้าความเห็นแต่เด็ก)
แต่เพราะใครๆ ก็พูดกันว่าพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่ดี สอนสิ่งที่เป็นเหตุเป็นผล ก็เลยคิดว่ามันต้องมีอะไรที่มากกว่าที่เรารู้จักหรือเคยเห็นอยู่ เลยลองเชื่อๆ ดู คือเชื่อไว้ก่อนว่ามันอาจจะดี แล้วลองทำดู เพราะไม่เห็นว่ามีอะไรเสียหาย เลยเลือกไปปฏิบัติธรรมด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อน และนั่นคือครั้งแรกที่เริ่มรู้จักว่าพระพุทธศาสนาจริงๆแล้วสอนอะไร
แม้จะปฏิบัติแล้วไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันมาก แต่เพราะเริ่มเห็นลางๆ ว่าทางข้างหน้ามีอะไรแล้วมันจะมีประโยชน์กับชีวิตเรายังไง ก็เลยดื้อจะเอาอยู่อย่างนั้น ทำบ้างเลิกบ้าง หลุดออกมาแล้วก็เข้าไปใหม่ อยู่เกือบสิบปีเหมือนกันกว่าจะหาทางเข้าที่มันสะดวกตัวเราเจอ ไม่รู้ว่าด้วยวุฒิภาวะหรือบุญกรรมที่ทำมาถึงได้ใช้เวลานานขนาดนี้ แต่คิดไปคิดมาความดื้อก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ
จวบจนทุกวันนี้ที่เริ่มฟังเทศน์เป็นกับเค้าแล้ว ก็ได้เริ่มเข้าใจว่าการฟังเทศน์จริงๆ แล้วคืออะไร แล้วมันดีกับเรายังไง
กวางใช้เวลาพอสมควรเหมือนกันกว่าจะเจอพระที่เทศน์แล้วเราเข้าใจ เข้ากับจริตของเรา การฟังเทศน์อาจฟังดูเป็นอะไรที่น่าเบื่อ แต่ถ้าพูดเป็นภาษาอังกฤษก็เหมือนกับเราไปฟัง Talkshow ดีๆ เหมือนพวก TED talk แต่เป็นการพูดที่เกี่ยวกับเรื่องจิตใจ เรื่องแนวคิดการใช้ชีวิต การพัฒนาตัวเราเอง เพราะการปฏิบัติธรรมก็คือ Mind training อย่างหนึ่ง เป็นการฝึกเพื่อพัฒนาและยกระดับจิตใจ ทำยังไงให้จิตใจมันทำงานเพื่อความสุขและคุณภาพชีวิตที่ดีของตัวเรา ไม่ใช่มาทำงานเพื่อต่อต้านหรือทำร้ายตัวเราเอง
พอเราฟังของหลายๆ คน มันก็ได้เห็นมุมมองที่หลากหลายในการคิด การมองชีวิต การทำความเข้าใจโลกรอบตัวเรา ทำให้นำมาปรับใช้ ให้เรามีความคิดที่กว้างไกลขึ้น เป็นการพยายามทำความเข้าใจชีวิตของตัวเราเองให้มากขึ้นผ่านการเรียนรู้ความคิดคนอื่น
หลายๆ เรื่องอาจเป็นเรื่องที่เราคุ้นเคยอยู่แล้ว แต่บางคำบางประโยคที่ได้ยิน บางทีมันก็เหมือนปลดล็อคอะไรบางอย่างในตัวเรา ทำให้เราเข้าใจสิ่งที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อนได้ ยิ่งบางเรื่องที่คนบางคนว่าเราหลายครั้ง สอนเราหลายครั้งเราก็ไม่เก็ตสักที แต่ฟังประโยคนี้แค่ประโยคเดียว เออ เฮ้ย เก็ตเลย (คำศัพท์แก่ไปมั้ย เก็ตเนอะ?) นั่นคือสิ่งที่ได้จากการฟังเทศน์ เลยรู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้ฟังพระหรือคนเก่งๆ พูด
คนที่กวางฟังก็มีทั้งพระ ทั้งกูรู ทั้งคนทั่วไป ตอนนี้กำลังชอบฟังกูรูชาวอินเดียชื่อ Sadhguru เลยจะขอแชร์เรื่องหนึ่งที่ปลดล็อคกวาง (โห เกริ่นยาวมากกว่าจะเข้าเรื่อง)
มีครั้งหนึ่งในการพูดที่ Sadhguru ถามคนฟังว่า
เธอเห็นชั้นมั้ย? คนก็ตอบว่าเห็น
แล้วเธอเห็นว่าชั้นอยู่ตรงไหน? คนก็บอกว่าเห็นอยู่ตรงนั้นแล้วชี้ไปยังจุดที่ท่านกูรูอยู่
แต่ท่านกูรูบอกว่าไม่ใช่
เธอเห็นชั้นที่ในดวงตาของเธอเอง
เวลาที่เธอสัมผัสและรู้สึกถึงสิ่งต่างๆ เธอรู้สึกถึงมันที่ผิวของเธอเอง ทุกอย่างเกิดอยู่ภายในร่างกายของเธอเอง ไม่ใช่ที่ภายนอกตัวเธอ
พอฟังถึงตรงนี้มันก็เลยเข้าใจไปถึงเรื่องอื่นเอาเองด้วย
ปกติกวางจะเป็นคนค่อนข้างตามอารมณ์ตัวเอง คือ ถ้าวันไหนอากาศแย่ก็จะเกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมา แล้วก็จะดราม่าเอาเรื่องอื่นมายำต่อไปว่า โอ้ย ชีวิตเราเศร้าจัง วันไหนมีเรื่องให้หงุดหงิดก็จะรู้สึกขัดใจ แล้วก็จะคิดต่อไปว่าชีวิตไม่ได้ดั่งใจเลย อะไรๆ ก็ติดขัดไปหมด ยากไปหมด
เป็นคนที่พอเกิดอารมณ์อะไรขึ้นในจิตใจ ก็จะไหลตามไปกับอารมณ์นั้น แล้วสร้างดราม่าบางอย่างมาเสริมต่ออารมณ์นั้น ให้เรื่องราวมันดูใหญ่โตมากขึ้นในใจเรา ซึ่งเรื่องที่ดราม่าส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องความทุกข์เสียด้วย
แต่พอได้ฟัง Sadhguru พูด มันก็เข้าใจขึ้นมาเองว่าอ้าว ชีวิตที่ว่ามันแย่ รึมันไม่มีความสุข มันไม่ได้มาจากข้างนอกนี่นา ไม่ได้มาจากปัจจัยรอบตัวเรานี่นา แต่มันมาจากข้างในตัวเราเอง มันเป็นกระบวนการที่กวางเข้าใจเอาเองว่า “จิตใจเราทำงานต่อต้านหรือทำร้ายตัวเราเอง”
ทั้งความวิตกกังวล ความเศร้า ความเครียด ความรู้สึกผิด ความตื่นเต้น (บางทีกวางก็จะรู้สึกตื่นเต้นใจสั่นแบบไม่ทราบสาเหตุ ไม่ใช่เพราะเห็นคนหล่อนะ) มันเป็นสิ่งที่จิตสร้างขึ้นมาเอง แล้วเราก็ไม่จำเป็นต้องเต้นไปตามมันด้วย แค่อยู่เฉยๆ แล้วดูมันก็ได้
พอเข้าใจแบบนี้จากเมื่อก่อนที่กวางตามอารมณ์ตัวเอง เดี๋ยวนี้กวางเลยได้รู้จักการเปลี่ยนอารมณ์ตัวเอง คือพอเกิดอาการแบบนี้ กวางจะเปิดอะไรสักอย่างฟัง จะฟังเทศน์ต่อก็ได้ แต่ส่วนใหญ่จะฟังเพลง คือหาเรื่องเปลี่ยนโหมดความรู้สึกตัวเองไปเลย ไม่ตามอารมณ์เหมือนแต่ก่อน
ในมือถือเลยจะมีแอพพลิเคชั่นเพลงหลายอัน ทั้ง JOOX, Spotify, Podcast และ Youtube ชอบพวก Spotify กับ JOOX เพราะเค้าแบ่งหมวดเพลงเอาไว้ให้แล้ว เปิดเลือกตามประเภทเพลงที่อยากฟังได้เลย ส่วนใหญ่ช่วงนี้ก็จะฟังเพลงคริสต์มาสกับแจ๊ส (รื่นเริงล่วงหน้าไกลมาก กลัวไม่คุ้มเพราะคริสต์มาสมีแค่ปีละหนเดียว 555)
แล้วก็จะคอยเตือนสติตัวเองบ่อยๆ ว่าอารมณ์มันก็แค่สิ่งที่จิตสร้างขึ้นตามใจของมันเอง ไม่ได้เกี่ยวกับเรา แล้วถ้าเราอยากจะเปลี่ยนมันก็ทำได้ตามใจเราเหมือนกัน อยากจะมีความสุขก็อยู่ที่พลังความคิดของเรา อยากจะรื่นเริงก็อยู่ที่พลังความคิดของเรา ถ้ารู้อย่างนั้นแล้วใครมันจะเลือกจมอยู่กับความทุกข์เล่า คิดอะไรที่ทำให้ตัวเองมีความสุขดีกว่าเนอะ
* แน่นอนว่าจะคิดให้มีความสุขได้ก็อาศัยการฝึกฝนเหมือนกัน เลยต้องฟังเทศน์เพื่อติดอาวุธทางความคิดให้ตัวเองบ่อยๆ ค่ะ