ได้มีโอกาสไปงานละสังขารของหลวงตาซี่งครอบครัวฝั่งแม่กวางอุปัฏฐากมาตั้งแต่สมัยม๊ากวางยังเด็กๆ ระหว่างที่นั่งฟังพระสวดเป็นภาษาบาลีซึ่งเราฟังไม่รู้เรื่องนั้น ก็ได้นั่งมรณานุสติไปด้วย
คิดถึงความตาย คิดถึงว่าถ้ามันเกิดกับตัวเรา มีอะไรที่เรายังค้างคาใจอีกมั้ย ตัวเราพร้อมที่จะปล่อยทุกอย่างรึยัง
มานั่งนึกดูเรื่องงานก็มีหลายอย่างที่ “กำลัง” ทำอยู่ หลายอย่างที่ถ้าเราตายไปคงไม่ได้มีคนสานต่อ และหลายอย่างที่ถ้าเราตายไปก็คงมีคนทำแทนได้ในที่สุด (แต่เรื่องคอร์สโยคะไม่ต้องห่วงนะคะ บอกแฟนไว้แล้วว่าถ้าตายก่อนก็ช่วยเข็นออกมาจนจบให้ด้วย)
นั่งคิดว่าเจ้าความรู้สึกรับผิดชอบที่แบกอยู่เนี่ยมันมีน้ำหนักเหมือนกันนะ ลองดูคำนี้ดีๆ สิคะ ทั้ง “รับผิด และรับชอบ” หนักนะเนี่ย จริงๆ
และถ้าเรารอว่าจะไปวางความรู้สึกหนักๆ นี้ลงตอนก่อนนอนทุกวันก็ดูจะไม่ทันกาล เพราะความตายส่วนใหญ่มักเป็นอะไรที่เราคาดเดาไม่ได้
ก็เลยระลึกได้ว่าจริงๆ แล้วเราไม่ควรที่จะทำให้มันจบไปทีละวันๆ แต่ควรฝึกทำให้มันจบทีละขณะๆ มากกว่า
ทำแล้ววาง ทำแล้ววาง
ทำทุกอย่างด้วยความปล่อยวางแบบนี้ไปเรื่อยๆ ให้ต่อเนื่องเป็นสาย คิดว่าน่าจะดีกว่าเนอะ
ขอจบด้วยบทกลอนของพี่ฝนไอดอลของกวาง ผู้เป็นทั้งรุ่นพี่ที่ศูนย์หฐราชาโยคาศรม และเจ้าของเว็บอานาปานสติโยคะ
“คลายเพราะ คิดจบ
สงบเพราะ คิดวาง
สว่างเพราะ คิดเป็น
ร่มเย็นเพราะ คิดดี”