จำได้ว่าเมื่อก่อนถนนทางเข้าซอยบ้านเป็นถนนปูน และเพราะมีรถบรรทุกวิ่งผ่านเยอะถนนจึงผุพังเป็นหลุมเป็นบ่ออยู่ตลอดเวลา พอถึงหน้าฝนน้ำที่ไม่มีทางระบายก็ทำให้ถนนเฉอะแฉะจนเป็นแอ่งน้ำอยู่เสมอ เป็นยังงี้ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเปลี่ยน
แล้วมีอยู่ครั้งนึงขับรถกลับเข้ามาบ้าน (หลังจากหายไปร่อนแค่ไม่กี่วันเอง) พอเลี้ยวเข้าซอยมาเท่านั้นแหละปรากฏว่าถนนปูนที่คุ้นตาก็กลายร่างเป็นถนนลาดยาง! จำได้เลยว่าตอนนั้นตะโกนในใจ “บ้านเราเจริญแล้ว!”
— — — — — — — — — — —
ตอนที่กลับมาใหม่ๆ สระบุรียังไม่มีโรบินสัน ห้างร้านทุกอย่างก็ปิดไว ไม่มีที่แฮงค์เอาท์ใดๆ เหลือให้วัยรุ่นอย่างเราไปทอดหุ่ย ยิ่งพอสอนโยคะเสร็จดึกยิ่งไม่มีอะไรให้ทำนอกจากกลับบ้าน
บนถนนเส้นที่ขับรถกลับมีปั๊มน้ำมันใหญ่ที่มี 7–11 อยู่เจ้าหนึ่ง เราก็จะแวะทุกวันก่อนกลับ เดินเล่นสำรวจของไปเรื่อย อะไรใหม่มาลง มีของแปลกๆ อะไรบ้าง เดินมันทุกซอกทุกมุม ยืนอ่านนิตยสารไปพลาง บางวันก็ซื้อชายี่ห้อโปรดซักขวด ซื้อหนังสือการ์ตูนซักเล่ม (หรือสักสิบเล่ม 😆) แค่นี้ก็รู้สึกมีความสุขแล้ว เป็นความเจริญเล็กๆ ของเราในหนึ่งวัน
พอมันเป็นจังหวัดเล็กๆ ที่เรียบง่าย ชีวิตและความสุขของเราก็เรียบง่ายไปด้วย ได้ตื่นเช้าไปเดินสวนสาธารณะก็มีความสุข ได้วิ่งเล่นกวนโอ๊ยกับแมวก็มีความสุข ได้ทำผลไม้ให้ม๊ากินบ่อยๆ ก็มีความสุข
เรื่องที่ทุกข์ใจก็มีเรื่อยๆ แต่เหมือนเรื่องเหล่านั้นมันเล็กลงๆ เพราะเรามองเห็นมันชัดเจนขึ้น เห็นความจริงว่าไม่มีอะไรใหญ่เลยถ้าใจเราเข้มแข็งและมั่นคงพอ ทุกเรื่องสามารถจัดการได้ หลายเรื่องบางอย่างต้องการเวลา อย่าตระหนก อย่าตกใจ รับมันมาแบบเบาๆ และวางมันลงให้ไว
สุขก็ไม่ต้องมากมาย ทุกข์ก็ไม่ต้องมากมาย เอาแบบพอดีๆ ยิ้มน้อยๆ ได้ทุกวัน ดีกว่ายิ้มใหญ่ๆ แล้วก็ร้องไห้ใหญ่ๆ ชีวิตและจิตใจถ้าเปรียบเป็นกราฟมันก็เป็นกราฟที่ขึ้นลงน้อยกว่าเดิม นิ่งขึ้นกว่าเดิม
ฝึกมองให้เห็นแล้วจะพบว่าแค่ความสุขเล็กๆ ทุกวันก็เพียงพอแล้ว