โพสต์พลีชีพอีกหนึ่งโพสต์ วันก่อนมีคนหลังไมค์มาคุยด้วยเรื่องว่าหลังค่อมแล้วพอพยายามนั่งยืดหลังให้ตรงนานๆ แล้วมันปวด ก็เลยนึกถึงตัวเองสมัยก่อนเลยจะขอแชร์ให้ฟังบ้างค่ะ
ตั้งแต่เด็กกวางเป็นผู้หญิงที่ตัวค่อนข้างสูง คือสูง 170 ซม. แต่ด้วยมาตรฐานหญิงไทยที่อยู่ประมาณ 160 ซม. ทำให้เรามีแต่เพื่อนที่ตัวเล็กกว่า แล้วโดยไม่รู้ตัวเราคงอยากกลมกลืนกับเพื่อนก็เลยเดินไหล่ห่อๆ มาตั้งแต่เด็ก จำได้ว่าช่วงนั้นป๊ากับม๊าจะตีหลังบ่อยๆ เพื่อให้เรายืดตัวขึ้น
พอโตขึ้นมาหน่อยเราก็สังเกตได้ว่าเวลาถูกถ่ายรูปออกมาถ้าอยู่ในจังหวะเผลอบุคลิกจะดูแย่มาก คือหลังค่อม คอยื่นไปข้างหน้าเหมือนเต่า พุงแอ่น และไหล่ก็ลู่มากๆ ด้วย ไหล่ลู่ขนาดไหนก็ลู่ขนาดที่สายเสื้อในมันรั้งบนไหล่ไม่อยู่ เวลาจะถ่ายรูปทีก็ต้องเกร็งยกไหล่ขึ้นทีมันจะได้ไม่ดูเหมือนหัวถั่วงอก
สมัยนั้นโยคะยังไม่เป็นการออกกำลังกายที่แพร่หลายเท่าไหร่ เรามารู้จักและสนใจโยคะจริงๆ ก็ตอนหลังเรียนจบทำงานแล้วเมื่อตอนอายุ 25 ปี ตอนฝึกเราก็ไม่ได้คิดหรือคาดหวังอะไรจากมันมาก หวังอย่างเดียวคืออยากหายปวดคอบ่าไหล่ อยากเลิกซมซานไปหาหมอนวดทุกอาทิตย์ คิดแค่นั้นจริงๆ
แต่พอฝึกมาเรื่อยๆ มาดูตัวเองอีกทีก็แปลกใจเหมือนกันค่ะ คือบุคลิกอะไรที่เคยว่าแย่โยคะก็ปรับให้หมด
ร่างกายดูเรียวและมีกล้ามเนื้อแบบพอเหมาะพอดี หลังเหยียดตรงไม่ค่อมห่อ และคอก็ไม่ยื่นแล้ว (ส่วนพุงนี่แล้วแต่ช่วงนะ 55) ไหล่ตั้งขึ้นมาใส่เสื้อในสายไม่ตกเหมือนเมื่อก่อน และที่ชอบมากๆ คือเรื่องผิว พอเราฝึกโยคะทุกวันร่างกายได้ขับเหงื่อบ่อยทำให้ผิวใสขึ้นมากๆ เมื่อก่อนกวางจะเป็นคนที่ผิวขาวแบบซีดๆ ขาวเหมือนคนอมโรค แต่พอฝึกโยคะถึงผิวจะคล้ำหน่อย (เพราะชอบออกแดด) แต่มันใสกระจ่างมากขึ้นกว่าสมัยไม่ฝึกเยอะ
สำหรับเราที่ไม่ค่อยจะจุกจิกเรื่องความงามมากนักก็เลยรู้สึกว่าเป็นการออกกำลังกายที่ตอบโจทย์จริงๆ สวยด้วย สุขภาพดีด้วย ทำต่อไปค่ะ!
– – – – –
ปล.กวางฝึกโยคะเป็นหลักอย่างเดียวนะคะ พยายามจะหาอย่างอื่นเล่นเพิ่มแต่ยังไม่มีเวลาค่ะ อยากเพิ่มคาร์ดิโอ 