มันมักจะถามคำถามที่ขึ้นต้นว่า “แล้วถ้า………………”
มันชอบคิดถึงเหตุการณ์ที่แย่ที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจแต่ละอย่างของเรา
มันเป็นความคิดที่ชอบวนอยู่ในหัวและทำให้หัวใจเราเต้นแรงแบบไม่ค่อยดี คล้ายๆ จะเป็นความรู้สึกแบบอกสั่นขวัญแขวน
มันทำให้เราหายใจได้ไม่เต็มปอดในบางครั้ง
หลายปีก่อนตอนที่กวางกำลังตัดสินใจจะเปิดสตูดิโอโยคะด้วยความตั้งใจว่าจะหาเลี้ยงชีพจากมัน ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่กวางกลัวมาก จำได้ว่ากลัวจนไม่กล้าที่จะก้าวหรือขยับทำอะไร กลัวแบบนอนร้องไห้ทั้งๆ ที่แค่คิดยังไม่ทันทำอะไรก็กลัวมากแล้ว แต่ตอนนั้นโชคดีที่มีกัลยาณมิตรรุ่นพี่คนนึงช่วยพูดแรงๆ เพื่อผลักเรา ทำให้ในที่สุดเราตัดสินใจที่จะทำจนได้
วินาทีที่ตัดสินใจว่า “ทำ” ความรู้สึกเหมือนกระโดดลงเหว มันกระโดดลงเหวจริงๆ เพราะตอนนั้นไม่มีทางเลือกอื่นในชีวิตให้ไปต่อแล้ว ถอยก็ไม่ได้ ไปข้างหน้าก็มีแต่เหวอันนี้ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง แต่เป็นทางเลือกเดียวในชีวิตตอนนั้น จะทำหรือไม่ทำ ถ้าไม่ทำก็กลับไปใช้ชีวิตเศร้าๆ อมทุกข์และไร้ค่าต่อ
ทุกวันนี้ก็ยังนึกขอบคุณพี่สาวคนนั้นที่กล้าเตือนเราแรงๆ
กิจการไม่ว่าจะเล็กจะใหญ่มันก็น่ากลัวทั้งนั้น มันกลัวไปต่างๆ นาๆ ยิ่งถ้าเรามีความคาดหวังกับมันมากมันก็ยิ่งบีบคั้นเรามาก ทุกวันนี้ก็ต้องคอยใช้คำของม๊ามาปลอบใจตัวเองว่าให้ทำเล่นๆ ไปก่อนไม่ต้องจริงจัง (ความหมายคือจริงจังกับการทำงาน แต่ให้คาดหวังกับผลลัพธ์แบบเล่นๆ) จะได้ไม่เครียดหรือวิตกกับมันเยอะ
โยคะไม่ใช่ธุรกิจที่จะทำให้คุณรวย แต่อย่างน้อยมันต้องอยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง
แม้แต่การทำยูทูปเอง เพื่อนร่วมอาชีพบางคนก็เคยพูดกับกวางว่าเค้าไม่กล้าทำหรอกเพราะแบบนั้นแบบนี้ กวางก็คิดในใจนะว่า เฮ้ย แล้วคิดว่าเรากล้าหรอ กวางไม่ได้มีความกล้านะ กวางโคตรกลัวเลย นี่คือความจริง
แต่เพราะคิดสะระตะดีแล้ว และตัดสินใจชัดแล้วว่าการทำแบบนี้มันดี มันมีประโยชน์กับตัวเราหลายอย่าง ก็เลยบังคับตัวเองให้ทำออกมาต่อเนื่อง ซึ่งก็ยังถือว่ามีวิดิโอน้อยมากๆ เพราะเราทำเป็นงานอดิเรกไม่ใช่งานหลัก (ไว้วันหลังจะมาเล่าว่าคิดอะไรถึงทำ คิดเยอะอยู่แล้วตามสไตล์ ฮาาาา)
หลายๆ อย่างในปีนี้ที่กวางตัดสินใจทำ จริงๆ แล้วกวางกลัวมากเลย เพราะทุกเรื่องเป็นเรื่องที่กวางไม่เคยทำ ทั้งช่วยกิจการที่บ้าน ทั้งดีลกับคนในครอบครัวเรื่องงาน ทั้งคอร์สโยคะออนไลน์(ใช่ค่ะ กวางกำลังทำอยู่ ใครสนใจรอหน่อยนะคะ) ทั้งงานก่อสร้างสตูดิโอโยคะใหม่ซึ่งต้องทำตั้งแต่ฐานรากบนพื้นที่ว่างเปล่า ซึ่งกวางไม่มีประสบการณ์ในการทำอะไรเหล่านี้มาก่อนเลย นอกเหนือจากนี้ก็คือต้องคงมาตรฐานงานสอนโยคะและการทำยูทูปของเราอย่างต่อเนื่อง
ในเวลาที่สติของกวางยังคงสมบูรณ์ กวางก็ทำตามหน้าที่ไป เรามีอะไรเราก็ทำไป แต่มันก็จะมีนานๆ ทีที่อยู่ๆ ความกลัวมันก็โผล่ขึ้นมา แล้วมันก็รุนแรงมาก
กวางเคยอ่านหนังสือมาบ้าง ดังนั้นเรื่องของความกลัวกวางได้ยินมาหลายครั้ง และได้ทำความคุ้นเคยกับมันมาพอสมควร กวางรู้ว่าเราก็แค่ต้องมีสติ กลัวก็แค่รับรู้ว่ากลัว แต่ก็ต้องไม่หยุดเดิน ถึงขาจะสั่น ถึงใจจะเต้น แต่มันไม่เคยทำให้เราตาย
แม้เหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดจะเกิดขึ้น สิ่งนั้นก็ไม่ทำให้เราตาย เราก็แค่ต้องทำ
กวางโชคดีที่มีเพื่อนและคนใกล้ตัวที่เก่งๆ และสามารถก้าวข้ามความกลัวของตัวเองได้อยู่รอบๆ ตัว ซึ่งคนเหล่านี้เป็นแรงผลักดัน และคอยให้มุมมองกวางในเวลาที่เราเผลอมองอะไรแบบผิดๆ ไป
กวางค่อยๆ เรียนรู้ว่าหลายอย่างต้องใช้เวลา และเราสามารถใช้เวลามากกว่าคนอื่นได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบว่าทำไมเราจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ไม่ดี หรือเร็วเท่าคนอื่นเค้า มันอาศัยการทำความเข้าใจและเมตตาตัวเองมากกว่าที่กวางเคยทำมา เพราะโดยมากกวางจะมีนิสัยชอบเปรียบเทียบและเอามากดดันตัวเอง ทำให้ต้องคอยสอนตัวเองว่ามันโอเคนะที่ดีที่สุดของเรามันไม่ได้ต้องเท่าคนอื่น
กวางผ่านวัฎจักรของการทำงาน → ผลลัพธ์ไม่ได้ตามคาดหวัง → กดดันตัวเอง กลัว → อยากหนี เทตัว → ฟื้นกลับมาทำงานต่อ วนอยู่แบบนี้มาสักพัก
สิ่งเดียวที่กวางพอจะทำได้ในช่วงเวลาแบบนี้คือ ภาวนาให้มากขึ้น เพราะอาการแบบนี้จะเกิดขึ้นเมื่อเราย่อหย่อนในการปฏิบัติ ซึ่งในกรณีของกวางมันเป็นแบบนั้น เราวุ่นวายทางสมองมากไป ไม่ได้จัดการเวลาและความคิดให้ดีพอ และประมาทคิดว่าที่ผ่านมาทำพอแล้ว แต่จริงๆ คือมันไม่พอ
เมื่อไหร่ที่เราทำงานบางอย่างเพิ่มขึ้นเราก็ต้องการจิตใจที่เข้มแข็งมากขึ้นด้วย แต่ถ้าคุณภาพของใจมันไม่พร้อมสำหรับงานมันก็จะออกอาการแบบนี้ คือกลัวและต้องการจะหนี
หลายๆ อย่างที่ต้องเรียนรู้และปรับตัว กวางว่าจริงๆ กวางก็อาจจะมีความโรคจิตอยู่นิดนึง เพราะเมื่อไหร่ที่กวางเจอปัญหาหรือกำแพงแล้วกวางสามารถถอดรหัสเพื่อเดินต่อไปข้างหน้าให้ตัวเองได้กวางจะรู้สึกภูมิใจ เหมือนว่าในใจตัวเองลึกๆ มันเลือกเองว่าจะขอเดินทางยาก ทางลำบากที่มันช่วยเฆี่ยนตีและฝึกฝนเรา มันไม่เอาทางสบายแบบง่ายๆ มันคงเป็นปัญหาของคนช่างคิดอย่างหนึ่ง ถึงอยากจะมีความสุขแบบง่ายๆ แต่สมองมันไม่ค่อยจะยอมให้ง่ายแบบนั้น ก็ฝึกกันต่อไปละนะ